و عشق را
کنار تیرک راه بند
تازیانه می زنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
در بن بست کج و پیچ سرما
آتش را
به سوخت بار سرود و شعر
فروزان می دارند
به اندیشه خطر مکن
روزگار غریبی ست، نازنین
آن که بر در میکوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
امروز بهت پیام دادم و بابت فراموش کردن تولدت معذرت خواستم
کاش خودت میفهمیدی که چقدر خیالمو راحت کردی و چقدر بهم دلگرمی دادی
میدونی،
همیشه وقتی بعد یه مدت نسبتا طولانی با ینفر حرف نمیزنم رفتار اون آدم باهام عوض میشه.
ولی تو هنوزم همونی هستی که روز اول دیدم
همونقدر همراه
همونقدر دلگرم
کاش میتونستی اونجوری که من میبینمت خودتو ببینی.
کاش خودت میدیدی چجوری وسط اونهمه سیاهی که دارم توش غلت میزنم تونستی کورسوی امید بشی.
همیشه همین بودی!
شاید زمان زیادی از دوستیمون نگذشته باشه ولی ما باهم "بزرگ" شدیم.
دوباره یاد اون بازه زمانی افتادم که جز همدیگه هیچکسو نداشتیم و همو دلداری میدادیم و اشک میریختیم.
تاحالا کسی بهت گفته چقد خوب دلداری میدی؟
تو تنها کسی هستی که حتی موقع چت باهاش احساس نزدیکی میکنم.
میدونی چیه، به اون کسی که قرار معشوقت باشه حسودیم میشه...
چون خیلی خالصانه عشق میورزی
کاش لیاقتتو داشته باشه.
بمونه به یادگار
11آذر1401